In de donkere nachten
Waarin het denken niet stoppen wil
En de slaap maar ligt te wachten
In een hoekje, geduldig, stil
Waarin gedachten verder slepen
En het alle realiteit verliest
Als duistere grijze strepen
Dat zijn eigen weg verkiest
Die niet toelaat te doorbreken
Dat wat niet had hoeven zijn
Door andermans streken
Ook al lijken ze zo klein
De stille slaap die kijkt maar toe
Hoe zijn ruimte wordt genomen
De de ogen, zo zwaar en moe
De gedachten die maar stromen
Tot ze verwikkelen in een dans
Naar gedachten die vervagen
De slaap grijpt snel z’n kans
En weet het denken weg te dragen
